GETUIGENISSEN

Hieronder lees je een aantal getuigenissen van fantastische mensen die om diverse redenen de weg naar mijn praktijk gevonden hebben.

Een zéér moedige getuigenis over seksueel misbruik :


Ik wil even mijn verhaal vertellen dat ik de voorbije jaren heb gedeeld met Christel en hoe zij mij hierin begeleidde . 

Een paar jaar terug kwam ik bij Christel terecht na een héél lang parcours te hebben gevolgd bij verschillende psychologen en 2 hele lange opnames . 

Ik start even bij het begin van mijn verhaal.

Ik ben van mijn 9  tot mijn 18 jaar misbruikt geweest, dit zowel op psychisch als op  fysisch vlak.  Ik was slachtoffer van een “pedofiele maligne narcist”.

Mijn kinder-en jeugdjaren waren  zwaar.
De feiten gingen ver. Het is onwezenlijk als ik er terug aan denk.
Ik heb er zowel lichamelijke als psychische littekens aan overgehouden . 
Naast extreem seksueel misbruik, werd ik immers ook dagelijks vernederd en doordrongen van het feit ik niets of niemand was. En dat op zo'n manier dat niemand in de onmiddellijke omgeving dat doorhad. Hij manipuleerde mensen als de beste. Achteraf bekeken moet er in die jaren toch een behoorlijke sprankel hoop en levenszin diep in mij verscholen geweest zitten, want anders overleef je zoiets gewoon niet...

Tijdens de jaren van misbruik durfde ik het niemand te vertellen  want hij had mij volledig in zijn macht. Maar toen ik in mijn puberjaren kwam, begon ik me te verzetten waardoor het misbruik alleen maar erger werd. Op een bepaald moment kwam het toch uit en ik wist niet wat ik moest doen. Het eerste wat in mij op kwam toen was : "voor wie moet ik nog leven ?" en wou ik er alleen maar een eind aan maken, een eind aan alles...  
Gelukkig was er op dat moment iemand die net op tijd op mij kon inpraten.

Ik werd opgenomen , ik was bang , doodsbang , wat nu ... 
Het voelde wel veilig. Er kon niets gebeuren . De eerste opname duurde 6 maanden , waarin er heel wat gebeurde.  Ook mijn ouders werden ingelicht (wat niet het verhoopte resultaat had...). En dan komt de dag dat je terug het gewone leven in handen moet nemen. Het lukte weliswaar moeilijk maar het lukte. Tot de feiten plots opnieuw begonnen en deze keer nog veel heftiger . 

Ik wist te vluchten en ik vluchtte naar de a dienst van het ziekenhuis, maar ze konden mij op dat moment niet helpen. Ik moest later terugkomen ... Stel je voor hoe ik me toen voelde!

Na terug heel wat leed werd ik na een tijd toch terug voor een aantal maanden opgenomen. Ik werd er sterk en wilde op eigen benen kunnen staan . Ik stopte met mijn studies. Al snel vond ik een job waar ik me volledig in gaf en extra uren deed om maar niet naar huis te moeten en weg te blijven uit de buurt van mijn dader. 

Het lukte ... ik wist mijn leven op te bouwen met vallen en opstaan. Een paar jaar  lukte het me om alles wat gebeurd was uit mijn leven te verdringen. Ik startte een gezin en kreeg 2 prachtige kinderen...
Tot op de dag dat de dader stierf. Ik was erbij toen hij zijn laatste adem uitblies en daar, op dat moment, kwam heel het afgrijselijke verhaal in volle details terug naar boven. En het zou me niet meer loslaten...
Mijn misbruik werd steeds verzwegen. Er werd geen aangifte gedaan uit vrees voor "de goede naam" van de familie. Maar binnenin was het bij mij één emotionele chaos: schuldgevoelens, kwaadheid, angst, verdriet, zelfhaat, ...

Ik ging naar de huisarts en ze verwees me door naar Christel. De eerste stap was moeilijk, zelfs het telefoontje voor een afspraak , maar ik deed het toch. Ik kwam heel angstig en gesloten binnen maar Christel wist me ergens op mijn gemak te stellen bij het eerste gesprek. Het tweede gesprek probeerde ze mijn vertrouwen te winnen want ik had het heel moeilijk iemand te vertrouwen. 

Ze startte met een oefening uit de mindfullness om meer bewustzijn te creëren in het NU en zodoende mijn focuspunt te leren verleggen. Ik leefde in gedachten immers alleen nog maar in het verleden. Ze deed me een blinddoek om en ik moest zeggen wat ik in mijn mond kreeg ( ik weet nog dat dit heel veel vroeg van me ) het was een rozijn , niet zomaar een rozijn maar “de" rozijn. 

Die leerde me wat vertrouwen was en het was het begin van een lang traject. 

Tekenen werd mijn manier om uit te leggen aan Christel wat er op dat moment gaande was in mijn hoofd want ik vond vaak de woorden niet. 

Moeilijke gesprekken werden niet uit de weg gegaan, maar steeds met de nodige tijd. Soms met heel veel tijd, maar het lukte me met hulp van Christel om de verhalen en de beelden uitgesproken te krijgen . Ik kon eindelijk alles vertellen. Dat is heel moeilijk geweest na jaren gemuilkorfd te zijn. 
Er werd mij uitgelegd dat ik eigenlijk een stuk ontwikkeling had gemist in mijn jeugdjaren, wat nu werd ingehaald. Stilletjes aan begon ik te groeien. Ik begon in veel dingen inzicht te krijgen. Ik kreeg goeie raad en tips en tools waar ik mee aan de slag kon. Het verliep niet altijd optimaal want ik gaf en geef soms nogal snel op maar toen was er Christel die me telkens “ de schop onder mijn kont “ gaf die ik nodig had om weer door te gaan. 

Intussen na een aantal jaar kom ik op geregelde tijdstippen nog altijd naar Christel om te vertellen waar ik nu nog mee worstel en nu nog moet aan werken bv. gevoelens, dingen van het dagdagelijkse leven waar ik moet mee omgaan enz...

Het pad dat ik bij Christel heb afgelegd is best lang maar ik durf te zeggen dat ik hier mijn leven , mijn waardigheid en mijn identiteit heb leren kennen en ik ben daar zo dankbaar voor. Het misbruikverhaal zal ik nooit echt kunnen vergeten. Soms komen op bepaalde momenten nog in alle hevigheid flarden terug. Maar ik heb die momenten leren herkennen en weet wat ik moet doen. Hoe ik mezelf zie, dat blijft een werkpunt, maar het gaat nu ècht veel beter met mij! 

Zoals Christel ooit zei : "je loopt niet alleen. Ik loop naast u zolang je me nodig hebt ." 

En , ik kan dit maar beamen .
C.V.

Getuigenis angst/piekerstoornis :

Bij Christel heb ik altijd het gevoel dat ik thuiskom in een warme, veilige sfeer.

Een sfeer waar ik mezelf mag zijn en mag vertellen wat er diep in mezelf omgaat en verkeerd loopt.
Ze neemt haar tijd om te luisteren en een beeld te scheppen.
Nooit geeft ze op!
Ze zoekt alle mogelijke manieren om je uit een situatie te halen die niet gezond voor je is.
Zonder oordelen staat ze altijd klaar. 

Een therapeute/coach om U tegen te zeggen.
S.D.

Getuigenis van een topmama met een kind met een beperking :

14 jaar geleden werd ik, na 2 dochters, opnieuw trotse mama van een zoon. Het was geen makkelijke zwangerschap en we waren allemaal dolgelukkig met de goede afloop. Na 3 maanden echter barstte voor ons de hel los, Louis volgde niet met de oogjes. Ik had dit al opgemerkt maar K&G vertelde dat de baby wel volgde.  Na een consultatie bij de kinderarts merkte ook hij op dat er iets niet pluis was.  We werden direct naar de oogarts doorverwezen, die ons op zijn beurt onmiddellijk doorverwees naar de oogkliniek in UZ-Gent.  Toen bleek dat onze zoon blind was en daarbovenop ook nog microcefalie (kleine hersenen) had. Dit was een vreselijke klap in het gezicht voor het ganse gezin.  

 

Op automatische piloot gingen we weken, maanden op en af naar UZ-Gent voor onderzoeken, …  En dan komt de tijd dat je kind naar school moet, wat nu?  Toch een school gevonden dicht bij huis, want uw kind mag niet ver weg, je wil hem dicht bij u, afscheid nemen is moeilijk laat staan een grote afstand.

 

Na enige tijd kregen we weer een nieuwe klap te verwerken : zijn ogen moesten worden verwijderd.  Dat was echt niet van de poes, maar gelukkig is alles goed verlopen en nu straalt hij met zijn mooie prothese oogjes.  Ook op school liep alles super goed.  

 

Tot het moment dat er tijdens zijn schoolperiode ook nog eens autisme werd vastgesteld, pfff… wat nu?  Niemand leek ons te begrijpen en we konden met hem nergens meer naartoe: niet meer naar de winkel, op bezoek bij familie, …. Dan blijf je maar thuis met je kind, ganse dagen. Na overleg met thuisbegeleiding werd er beslist om hem op internaat te doen van maandag tot vrijdag, enkel weekend thuis. Zo konden we tijdens de week wat op adem komen.  

 

Na één jaar op internaat hoor je dan dat je kind ganse dagen op zijn kamer leefde.  Wij hebben contact opgenomen met een MFC en nu brengt onze zoon daar zijn dagen door tijdens de week en zelfs de weekends om de 14 dagen.  Hij amuseert zich daar enorm, past zich aan en zijn autisme is zelfs in het positieve aan het veranderen. Ik weet dat hij daar de best mogelijke begeleiding krijgt, ook de begeleiding die hij ècht nodig heeft en die wij hem eigenlijk zelf niet ten volle kunnen geven. We hebben hem een beetje moeten loslaten maar dit gaf me zo’n slecht gevoel...

 

Voor mij was dit een verschrikkelijke opgave. Na al wat we hadden meegemaakt stelde ik mezelf de vraag of ik  wel een goede moeder was, of ik wel goed bezig was… 

Ik was op en kon niet meer, waarom hebben wij zo’n kind, …

 

De huisdokter bracht me zo bij Christel, blij dat ik deze stap gezet heb. Christel heeft me leren aanvaarden dat Louis is zoals hij is,  en best gelukkig is in zijn situatie.  Ik ben er vele keren geweest, ook om te aanvaarden dat ik mijn eigen leven heb en me niet mocht laten doen door familie die zei wat ik moest doen, die me terechtwezen omdat ik mijn kind wegdeed voor “mijn gemak”. Woorden die bijblijven…  Met zo’n verwijten  kan je als mama niet leven.

Ik heb bij Christel leren aanvaarden dat ik mijn leven heb met mijn gezin en mij niet meer zo mocht laten beïnvloeden door oordelen van buitenaf.  Ik heb hulp gekregen, echt waar, praten helpt en dan nog met de juiste persoon. Een aanrader.  

 

Sommige dagen heb ik het nog steeds heel moeilijk. Ik kan het nog niet voor de volle 100% aanvaarden. De afstand met mijn zoon is zeer moeilijk maar wanneer ik aan de woorden van Christel denk, dan ben ik weer voor weken vertrokken. Wanneer ik het te moeilijk heb is het nooit een probleem om nog een  afspraak te maken, je wordt er nooit vergeten, hulp komt op de eerste plaats.   Ik vertrok bij Christel iedere keer met een goed gevoel, was zelfs soms trots op mezelf want ze drukte mij met de neus op de feiten dat ik wèl heel goed bezig was, dat ik wèl een goede moeder ben. 

 E.D.


Getuigenis van een dochter met vele vragen rond de zelfmoord van haar vader :

Door een recente familiale gebeurtenis, is bij mij plots het licht uitgegaan.
Toen ik 10jaar was, heeft mijn vader zelfmoord gepleegd. Ik ben nu eind 40 en in die tijd werd daar niet over gesproken. Ik heb er nooit het fijne over geweten. Het was een stilzwijgend gegeven dat er nooit mocht over gesproken worden. Wat wel werd verteld, was dat ik voor mijn moeder en jongere zussen moest zorgen. Mijn moeder was altijd stil, was achteraf bekeken altijd depressief. Ik moest mijn plan trekken. Ik ging naar school, ging verder studeren, maar tegelijkertijd heb ik ook steeds het huishouden voor mijn rekening genomen. Ik was ook de moeder van mijn zussen. Ik heb nu een prachtig gezin, heb niets tekort, maar besefte plots dat er altijd een leegte is geweest in mijn leven waar ik 'overheen' heb geleefd. Het feit dat ik ook steeds voor anderen heb moeten zorgen, deed me ook beseffen dat ik mezelf voorbij ben gelopen. Wie ben IK in heel dit verhaal?
Ik ben via via bij Christel terecht gekomen.
Zij heeft mij antwoorden op mijn vele vragen gegeven, zelfs wat betreft de zelfmoord van mijn vader. Ze heeft mij de nodige duw in de rug gegeven om vergeten familie terug op te zoeken en daar heb ik een aantal antwoorden gevonden. Ze heeft mij ook mijn identiteit "terug" gegeven. Die was er altijd, maar ik heb het nooit echt geweten. De "leegte" zal er altijd wel ergens blijven, maar is zeker niet meer zo groot als ze is geweest. Het onbehaaglijke gevoel is weg. Ik sta nu ook zelfzekerder in mijn schoenen. 
Met heel veel empathie, doorzetting en vastberadenheid heeft Christel mij door een moeilijke periode heen geloodsd. Ik vind het jammer dat mensen soms zo lang wachten om hulp te zoeken. Het helpt ècht! Ik ben precies een nieuw mens.
A.F.